haiku

I've been aware of the Language of Flowers for a while. I probably became aware of it first through Japanese anime. I seem to recall that one of the first episodes of Naruto has a scene about the language of flowers. More recently, I loved the scene in Dragon Maid where Saikawa gives Kanna shepherd's purse, which has the meaning "I'll offer you everything" according to her book.

Recently, we watched the movie Enola in which the Language of Flowers plays a small but significant role. And it turns out that the Language of Flowers was also a thing in Victorian England. Who knew!

Wikipedia, reliably, has a good summary about the Language of Flowers and has a link to a beautifully illustrated book from circa 1900 entitled Language of Flowers. According to Wikipedia, the Japanese language of flowers is called Hanakotoba but it isn't clear whether they're completely independent or not.

I've been writing haiku for years about flowers but had never considered using the Language of Flowers as a source of inspiration. Just recently I wrote a haiku about ferns:

flavaj felikoj sub posttagmeza suno… ora galono / yellow ferns beneath afternoon sun… gold lace #haiku #hajko #esperanto pic.twitter.com/5GAaR0Byet

— Steven D. BREWER (@limako) September 28, 2020

According to the Greenaway, ferns mean "Fascination".

I also recently wrote a haiku about Goldenrod:

silente brilas arkoj de solidago… dumtaga fajraĵ' / silently gleaming arcs of goldenrods… daytime fireworks #hajko #haiku #esperanto pic.twitter.com/6PY0uMa4Rw

— Steven D. BREWER (@limako) September 26, 2020

Golden Rod (two words) means "Precaution."

I don't know that I'll want to use the English language of flowers or Hanakotoba for haiku. But it's something to think about. And potentially a source of inspiration.

La dua tago de ARE estas la plej longa. Mi partoprenis du programerojn kaj faris mian propran kontribuon.

Unue, Orlando Raola gvidis programeron pri te-trinkado. Li klarigis kio estas teo, kiel oni kultivas ĝin, kaj kiel prepari kaj trinki ĝin. Ĝi estis tre interesa sed mi konstatas ke mi ankoraŭ ne ŝatas teon.

Poste Ron Glossop legis prelegon pri la signifo de la nuna "homara epoko". Montriĝis ke temis pri monda federaciismo kaj Esperanto kiel internacia lingvo. Kia surprizo!

Mia programero denove temis la verkadon de hajkoj. Venis eble dek aŭ dekdu homoj. Mi ĉifoje nomis ĝin "ginko promeno" kaj, post enkonduko, mi proponis ke la partoprenantoj promeno en la apuda ĝardeno por serĉi inspiron por hajkoj. Mi verkis du:

en la florĝarden'
ĉio jam fortranĉita…
krom la solidago

de la tilio
falas flava folio…
ŝia esprimo

Kelkaj verkis ĝis kvin aŭ ses! Ni rondiris la cirklon ĝis ĉiuj estis legitaj. Kia plezuro!

Post tagmanĝo estis prelegoj pri Youtube kaj la grupa fotado. Sed tiam mi estis tre laca.

Dum la libera tempo, mi decidis dormi kaj mi vekiĝis kun sufiĉa energio por la kultura vespero.

Por mia kontribuo, mi proponis legi la epopean poemon kiun mi verkis por la Belartaj Konkursoj. Mia poemo gajnis nenian premion, do mi ne rekte scias kion pensis la juĝistoj. Eble ĝi estis unu el tiuj aŭtoroj kiu, laŭ Giulio Cappa "rezignis pri la ebleco vere konkurenci por literatura premio kaj preferas ŝoki ĵurianojn kaj respondeculojn per personaj atakoj aŭ mokoj". Mi supozas ke mi neniam scios.

Tomaso proponis ke mi estu la unua. Mi uzis la komputilon por montri la duopojn dum mi legis. Mi ofertis mallongan priskribon pri la poemo, pri kio estas romanco, kaj mia celo ke Esperantujo havu epopean poezion por priskribi niajn mitojn kaj heroajn figurojn.

Mi voĉo estis ankoraŭ iomete malforta pro malvarmumo, sed mi sukcesis aŭdigi min. Je la ĝustaj punktoj, la aŭskultantoj ridegis kaj, ĉe la fino, mi ricevis grandan aplaŭdon.

Mi tre ĝuis la aliajn belajn spektaklojn: muzikon kaj kantadon, plejparte. Sed por mi la plej grava afero estis ke mi plenumis ĉion kion mi celis fari ĉijare kaj mi povis simple ripozi kaj ĝui la programon.

Mi eldonis novan libron de hajkoj: Ideoj Ĝermas. Mi dum jaroj verkas hajkojn ekde kiam mi laste eldonis libron. Ĉi tiu libro mankas la anglajn tradukojn de la antaŭaj libroj, do estas nur en Esperanto. Mi ne trovis grandan aĉetantaron per miaj libroj. Mi verŝajne ne estus eldoninta ĉi tiun libron krom tio ke mi elpensis la ideojn antaŭ jaro kaj trovis la taŭgajn fotojn por la enhavaj bildoj. Sur la kovrilo estas la jena klarigo pri la libro.

De kie venas ideoj? La homa kreema forto estas ĉiam mistera kaj nekomprenebla. Ŝajnas ke ideoj aperas el nenio, Sed tio ne eblas: io mirinda okazas kiam la homa menso tuŝas la mondon. Ĉiaj homaj spertoj, de naskiĝo ĝis morto, miksiĝas kaj produktas la fekundan teron el kiu ĉiuj ideoj ĝermas. Steven D. Brewer kaptas la spertojn de sia vivo kaj esprimas ilin en klaraj simplaj vortoj per la japana poezia formo de hajko.

Over the holidays, I found a wonderful book at the BookMill: An Introduction to Court Poetry by Earl Miner. I've read much of the English language literature about haiku and have been aware for a long time that the roots of haiku derive from the earlier court poetry and this book provided some interesting insights.

Most of the court poetry takes the form of waka (tanka or longer poems termed chōka) and the simplistic description I had seen of tanka was not far off: a 5-7-5 part that sets the scene (from which haiku is derived) and a 7-7 part that offers an emotional response. Many of the tanka also use pillow-words (or Makurakotoba) and pivot-words (Kakekotoba) that represent idiomatic devices to express certain ideas, themes, or moods. To really understand the poetry, you need to also understand what these represent. Or, perhaps more importantly, who had used those terms previously.

From reading Bashō's haibun, A Narrow Road to the Interior, I had been aware of how many haiku were a reflection on some earlier poet or poem. Many of the places Basho visited were inspired by poems written centuries before and often echoed the subjects and language of those poets. I remember particularly, Bashō stopping by a willow tree known to Saigyō. The book acknowledges that his aesthetic was particularly important to the writers of haiku and haikai that followed. He also must have had a wicked sense of humor.

Mi rezignas ke vizitos ajna amik' ĉi montvilaĝon. Kaj sen ĉi tiu solec' estus terura loĝlok'. -Saigyo #tanka #esperanto

— Steven D. Brewer (@limako) January 1, 2016

I suppose it should not be a surprise to realize that many, if not most, Japanese poems, need to show awareness of the previous literature to be taken seriously. With a well-documented literature that goes back hundreds and hundreds of years, the trick is not only to experience something meaningful, but to say something new about it.

It reminds me a bit of the epiphany described in Zen and the Art of Motorcycle Maintenance. You can spend your whole career pursuing some fundamental question only discover that it was answered more than a thousand years ago — and more elegantly and definitively than you could ever have stated it. It could be enough to drive anyone crazy.

A small book can only do so much to survey a thousand years of literature, especially in the absence of the history, geography, language, and culture necessary to make sense of it all. But it was very helpful to me to articulate with what I already understood and help me fill in some gaps and add just a little bit more.